Beslenme ve beslenmenin yönetilmesi adımı, büyük olasılıkla bütün kuru inek programlarının en mühim bileşenidir. Kaba yemler beslenmenin temeli olup, konsantre yemler canlıların öteki gıda gereksinimlerini gidermek adına yem eksikliklerini telafi edebilmek için ilave edilir. Rasyonlardaki kaba yemlerin ölçüsü, bütün rasyon kuru maddelerinin minimum yüzde altmışı olması gerekir. İnekleri beslemek için kalitesi iyi, uzun sapları olan kuru otlar ve samanlar iyi bir seçim olacaktır. Saman ve kuru otlar, işkembenin düzgün çalışmasını temin ederken, kas dokularının korunmasına, geviş getirmenin teşvik edilmesine ve işkembe duvar zarlarının yenilenip düzenlenmesine destek olmaktadır.

İneklerin kuru döneminde, potasyum ve kalsiyum içeriği fazla olan yonca gibi iyi baklagil otlarıyla tek başlarına beslemeden uzak durulmalıdır.

Mısır silajının, toplam kuru madde düzeyinin %40’ıyla sınırlandırılması doğru değildir. Örnek vermek gerkirse, 500 kilogram ağırlığındaki kuru inekler gün içinde ortalama 10 kilogram kuru madde yemelidir. Bu durumda, rasyonlarda 10 kilograma kadar mısır silajına yer verilebilmektedir.

Kuru dönemdeki ineklerin kaba yemler tarafından giderilmeyen gıda gereksinimleri için, hububat birleşimi birleştirilerek rasyona ilave edilebilir. Mineralin doğru alınmasını temin etmek için, tahıl birleşimi içerisine gereken mineral harmanlanarak eklenebilir. Hem muhafaza ediciler hem de tuzlar meme ödemi olasılıklarını fazlalaştırmaktadır. Bu nedenle bu tür gıdaların kuru dönemdeki ineklerin beslenmesinde kullanılması doğru değildir. Süt humması gelişimlerindeki görevleri nedeniyle büyük bir ihtimalle kuru dönemdeki ineklerin beslenmesinde en fazla incelenen mineraller, kalsiyumlar ve fosforlardır.

Doğumları yaklaşmaya başlayan kuru inekler için en geçerli olan besleme tekniğinde, muhafaza ediciler ve tuzların dışında, laktasyondaki hayvanların diyetlerinde yer alan kaba yemler ve konsantre yemlerin hepsinin bulunduğu bir rasyon sağlanır.

Son dönemde, geçiş evresi rasyonlarında yağların da ilave edilmesi ve rasyonlarındaki protein kaynakları ve ölçüsü dikkatleri toplayan konuların içindedir. Geçiş rasyonlarına yardımcı yağ eklenmesi, rasyonun enerji yoğunluğunu yükseltirken, hayvanların laktasyon dönemi için beslenme açısından daha kolay uyum sağlamasını desteklemektedir.

Birtakım incelemeler bypas protein seviyesinin rasyonlarda ikiyle üç puan yükseltilmesinin metabolik tehlikeleri düşüreceğini ileri sürer. Fakat yeni incelemelerin neticeleri, rasyonlarda bypas protein ölçüsünün artırılmasının, laktasyon performansını yükseltmediğini gösterir. Geçiş rasyonu için tavsiye edilen yüzde on dört- on beş ham protein ve bu ölçünün yüzde otuz üç- otuz sekizi düzeyinde bypas protein barındırmasıdır.